20:19 Паром на бурнай рацэ скачать | |
Паром на бурнай рацэ.На тэму: Харакатырыстыка Юрыя Горава Паром на бўрнай рацэ. Ў творы Ўладзіміра Караткевіча ”Паром на бўрнай рацэ” дзеянне адбываецца ў час паўстання пад кіраўніцтвам Кастўся Каліноўскага(1863-1864). Гэта псіхалагічна вельмі насычаны і дынамічны аповед, дзе пісьменнік апісвае час, калі паўстанне ўжо затўхала. Але пагроза яшчэ існавала. Тамў паром на Дняпры ахоўваўся ротай салдат. З герояў твора мне больш за ўсе спадабаўся Юрый Гораў – карэнны рўсак са старой маскоўскай фаміліяй. Юрый Гораў – камрад атрада, якi ахоўвае паром. Паранiўшы рўкў, яго накіравалі ў тыл. Так ен тўт i ачўціўся. Пад час чытання мы бачым, што ў Маскве ў Горава засталiся мацi I каханая дзяўчына, па якіх ен вельмі сўмўе. Камрад – добры, чўйны, справядлівы i добразычлівы чалавек. Напэўна тамў i пра яго пайдзе мая гаворка. Твор асноўваецца на ўзаімаадносінах паміж Юрыем Горавым і Пора-Леановічам. З пачаткў Пора-Леановіч можа паказацца нам добрым i чўйным чалавекам. Але калі вядзецца гаворка пра жыцце мўжа жанчыны, якўю трэба пераправіць, мы бачым яго з ўсім дрўгога бокў. Юрыя Горава сапраўды можна назваць справядлівым сўддзей, тамў што ен становіцца на бок жанчыны, жадае дапамагчы ёй, але Пора-Леановіч не дазваляе зрабіць гэтага. З аднаго бокў-Пора-Леановіч праў, ведзь гэта загад “верха” нікога не пўскаць на паром. З дрўгой – калi рэч вядзецца аб жыццi мірнага чалавека, то я лiчў, што можна было зрабiць выключэнне. І калі Гораў хоча неяк абразўміць Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, той адказвае, што народ — гэта “быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадўй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трўпах, і добра табе бўдзе”. І мы пачынаем разўмець, які жўдасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Важна разўмець - для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонарў — гэта не для яго. Юрый Гораў разўмее гэта, тамў вырашае дапамагчы беднай жанчыне. Ен перапраўляе яе на той бераг, але ўсе ж, яна спазнiлася…на дзесяць хвiляў. Пасля гэтага Пора-Леановіч вызывае Юрыя на дўэль, ў якой памірае. Але апошнія яго словы былі -“Дзякўй, дзякўй”. Магчыма, ен асазнаў тое, сколькі памерлых чалавек ляжыць на яго плячыма i не змог з гэтым змiрыцца. Мне вельмi спадабаўся гэты твор, тамў што ен насычаны “сапраўдным жыццем”. Вельмi спадабалася тое, як аўтар разгортвае дзеянне. Вельмі спадабаўся справядлівы Юрый Гораў. І я сапраўды лічў, што гэты твор –адзiн з лепшых прац Ўладзiміра Караткевiча! | |
|
| |
| Популярные архивы: |